"...after leaving the band Mason was so deep in debt at one point that he was forced to take a second job on a building site. The singer was also crippled by a depression that only recently lifted."Bob Dylan bir keresinde 1975 yilinda yaptigi ve parcalanan evliliginin acisini anlattigi Blood on the Tracks'i herkesin neden bu kadar sevdigini anlamiyorum demis. "Catharsis" tabi ki kallavi sanat eserinin cogu zaman en buyuk esasi. Ama nereye kadar?
Iste ben de bu yuzden Beta Band evrenini neden bu kadar cok sevdigimi yillarca anlamadim. Her bir santimetrekaresinde derin uzuntu ve depresyonun kol gezdigi, en ritmik, heyecanli ve coskulu aninda bile sizi tam bir iluzyonun icine oturtan sarkilarla Mason ve ekurisi, Dylan'in bir albumluk durumunu her yeni albumde bir seviye ileri goturduler. En buyuk sorumlusu da tabiki Steve Mason. Bu adam kafasinda bir yagmur bulutuyla dolasiyor. Siyah buyuk bir bulut.
Mason'in o kirilgan vokali yuzunden midir artik bilemem ama Beta Band'in ozunde kendisi bulunmakta. Kendisi BB oncesi ve sonrasi The Aliens, Black Affair, King Biscuit Time gibi gruplarda ve solo olarak muzigini icra etmis. Cogu zaman kritikler tarafindan yuceltilen fakat ekonomik olarak Mason'a geri donusu olmayan bu calismalar, alacak-vereceklerle birlesip Mason'in zayif bunyesiyle bulusunca, adamim kendisini zalim dunyanin ortasinda buluvermis.
Album Mason'in depresyondan bir nebze siyrilip hayatina devam edebilmek icin sanatini tekrar hatirladigi bir eser. Mason, Beta Band'in hayalet gibi gezinen pastoral jamlerini Richard X ile birlikte elektronik bir ruha teslim ediyor. Iyi de ediyor. Uzun suredir onun tarafindan gelen en dengeli/dengesiz muzik. Ama hala ulasabilecegi "son" noktaya yakin bile degil. I ♥ Beta Band
*link kalpte gizlidir.
Bu da yazinin ekstrasi:
Pink Floyd kim lan?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder